ROSALIA 1 - MIRADOR DE PADIN 2

Bueno, aquí estou xa operado do desgraciado suceso do Sábado. A cabeza non ma tocaron, pois sei que non hai remedio e era mellor deixala asi para non correr riscos para a sociedade.
Para quen non o sepa o desgraciado suceso foi que menda rompeu o peroné logo dunha entrada dun contrario, e en principio a cousa non foi nada en comparación co que puido ser, xa que foi unha sorte según o doutor que non rompese a tibia e os ligamentos do tobillo. O parte médico:
Fractura suprasindesmal de peroné e luxación tibioastragalina, que en idioma do pobo ven a ser peroné roto e cabesa da tibia en Pontevedra e tobillo en Mondoñedo. Decir tamén que a entrada foi unha como outras no fútebol, que ten estas cousas, e que en ningún momento apreciei mala intención no compañeiro que tivo a mala sorte de que me pasase isto con el, son cousas que pasan e puidolle pasar a calquera dos que alí xogabamos, así que decirlle que este tranquilo, o futebol e así e o que non lle guste que quede na casa. A operación saiu moi ben según o doutor, colocoume unha placa con seis tornillos que si quero voltar a xogar debo sacala, xa que esta moi preto da pel, pero a placa si non me impide para outras cousas quedará ahí e o fútebol pasará a mellor vida para min, disfruteino moitos anos e agora vereino dende a barreira. Si teño sorte e todo vai ben, en dous meses e medio poderei voltar o traballo, que eso si que e o peor disto, aínda que non vale a pena comerme a cabeza.
Vamos pois co partido:
Partido moi intenso fisicamente entre dous bos equipos, disputandose cada balón con intensidade. Non vin ou non recordo ocasións claras, pero nunha falta o borde da area colocamos na barreira os primos de David o Gnomo e claro, gol cun disparo pegado o pau. Así fomos o descanso.
Na segunda metade igual de intenso o partido, e nunha gran xogada de Minchas, entra por banda esquerda e define perfectamente firmando o empate. Creíamos na remontada e estabamos subinbo ben por bandas, pero nunha xogada que igual pecamos de indolentes entra un tipo deles dende o medio campo, e en lugar de facerlle unha faltiña, chega o borde da area e axusta o pau esquerdo de Mariño que nada puido facer. Estaba moi difícil pero insistíamos, e froito desta insistencia subo por banda, Ramón ou Lucas meteme un balón que lle adianto o seu lateral que chega tarde e trabame no avance provocando que caese encima do meu nocello eu mismo e convertindo o pé nunha escultura abstracta. Aquí rematou o partido e empezarón as penas.
Agradecer o trato dos xogadores contrarios que colaboraron e axudaron en todo momento, en especial o seu xogador que e fisioterapeuta que me axudou en todo momento, (cando lle deixaron), pois no primeiro momento houbo momentos de gran tensión e nerviosismo e producironse malentendidos pola situación dificil para todos. Xa no momento do ingreso apareceu o pouco tempo un xogador deles preocupandose por min, moitas grazas, de verdade. Dos compañeiros que decir, somos amijos e demostranno día a día.Co blogue, non sei que pasará, esto do balón acabase para min e tenterei ir a ver os partidos, pero non creo que poida ir a todos, a ver que pasa. O Sábado temos que gañar e pasar folla, que a vida sigue, e quen poida que siga disfutando de este deporte, que e o mais maravilloso do mundo.